کلاس های تابستانی شعف

هدف از برگزاری مسابقه “نجات تخم مرغ”، ساخت سازه ها و اجسامی است که بتواند انسان را در ارسال و پرتاپ کاوشگرها به سیاره های دیگر یاری کند. چرا که کاوشگرها باید در درون سازه هایی قرار گیرند که پس از برخورد با سیاره ها و اجرام آسمانی، بتوانند ضمن کاستن از سرعت به سادگی و با حفظ دستگاه های درون خود، با کمترین خسارت بر سطح سیاره مورد نظر نشسته و به کاوش و بررسی بپردازند و اطلاعات کسب شده را به زمین ارسال کنند .

در این مسابقه تیم ها با ساختن سازه و قراردادن تخم مرغ در آن و پرتاب از ارتفاع ۱۲ تا ۱۸ متری، ضمن سالم نگه داشتن تخم مرغ در برخورد با زمین، توانمندی خود را در ساخت سازه در معرض قضاوت هیات داوران قرار میدهند.هدف اصلی از طراحی این مسابقات در دنیا، کسب ایده‌هایی برای به حداقل رساندن آسیب وارده به کاوش‌گرانی بود که برای نمونه از طریق فضاپیماها به سیارات دیگر پرتاب می‌شدند و یا کاهش آسیب به بسته‌هایی بود که از طریق هواپیما برای کمک‌رسانی به مناطق مختلف فرستاده می‌شدند.

تخم‌مرغ به ‌دلیل حساسیت و ظرافت خود برای اتخاذ ایده‌های مناسب در این مسابقه مورد استفاده قرار گرفته است، برای شرکت در این مسابقات، سازه‌های خاصی ساخته شده و تخم‌مرغ در آن به گونه‌ای جاسازی می‌شود که با سقوط سازه از ارتفاعی مشخص، تخم مرغ از سازه خارج شده و کم‌ترین آسیب را ببیند.

در مسابقات کمیکار دانش آموزان  ودانش جویان در قالب گروه های چند نفره ماشین های شیمیایی (Chem-E-Car) خود ، (ماشین هایی که نیروی محرکه آنها از واکنش های شیمیایی تامین می شود)را به رقابت می گذارند. رقابتی که می تواند موجب توسعه علمی ، پژوهش و تحقیقات گروهی معتبر گردد.

در مسابقات کمیکار طراحان با ساخت خودروهای کوچک شیمیایی سطح علمی خود را به رقابت می گذارند.

در این مسابقات دانش پژوهان ماشین های ساخت خود را که نیروی محرکه آن توسط انجام یک واکنش شیمیایی تامین می شد، به رقابت در آوردند. ماشین های کوچک و ساده نباید از ابعاد ۳۳ در ۲۰ در ۱۲ سانتیمتر فراتر طراحی می شد و تمام ماشین های شرکت کننده نیز از این قانون تبعیت کردند. ماشین های کوچک با مکانیزم شیمیایی خاص خود می بایست مسافت ۲۰ متر را با حمل ۳۰۰ سی سی آب می پیمودند. ماشین هایی که نزدیک ترین فاصله را با ۲۰ متر داشتند به عنوان تیم های برتر شناخته می شدند و ماشین هایی که از ۳۰ متر فراتر می رفتند از دور مسابقات حذف می شدند.

سوخت این ماشین ها باید به نحوی تنظیم می شد که پس از رسیدن به ۲۰ متر از حرکت بایستند. در مسابقات کمیکار میزان مسافتی که باید ماشین ها طی کنند و همچنین مقدار آبی که باید در این مسافت حمل کنند تا روز مسابقه مشخص نمی گردد، بنابراین طراحان خلاق باید پس از اعلام این دو مقدار قبل از شروع مسابقه، محاسبات لازم را بر اساس قدرت سوخت ماشین خود و مسافت محاسبه کنند. آنها با محاسبه سریع میزان گرم سوخت مورد نیاز در طول مسافت معین شده، سوخت لازم را به ماشین های خود وارد می کنند. بطری های نوشابه بی مصرف، دیسکت های فشرده (CD) سوخته و بسیاری از مواد دورریختنی دیگر در هیبتی جدید و عجیب به ماشینی تبدیل می شوند.

اهداف:

·         ایجاد جشنواره ای هیجان انگیز و خلاقانه در رابطه با مبحث شیمی

·         کاربردی و عملی کردن مباحث شیمی در قالب این مسابقات و خارج نمون این دروس از حالت تئوری

·         کنجکاوی دانش پژوهان برای یادگیری مباحث شیمی خارج از کتاب های درسی ویا دروس شیمی

·         گسترش کار های آزمایشگاهی و پژوهشی در این زمینه

·         ایجاد خلاقیت و نوآوری برای گسترش ایده های جدید در رابطه با کاهش آلودگی خودرو ها ی جدید

·         زمینه سازی در دانش آموزان  ودانشجویان برای علاقه مندی به رشته شیمی

در ساده ترین تعریف می توان موشک آبی را یک بطری نوشیدنی گازدار معرفی کرد که به صورت وارونه قرار گرفته ودرانتهای آن دماغه (نوک) موشک نصب شده است. درون بطری موشک تا حد معینی آب وجود دارد که این آب نقش سوخت موشک را ایفا خواهد کرد. در پایین موشک (دهانه بطری) نیز می توان از نازل استفاده کرد. استفاده از بال هم جهت پرواز بهتر و پایداری بیشتر توصیه می شود.

دماغه یا نوک موشک قسمتی است که وظیفه شکافتن هوا و آئرودینامیک کردن جریان روی بطری نوشابه را دارد. بعلاوه اگر قرار باشد موشک شما مجهز به چتر فرود باشد و یا باری را حمل کند؛ این قسمت بهترین گزینه است.
بال ها یا پره ها از مهمترین قسمت های موشک آبی شما ، و مهمترین وجه تمایز یک بطری ساده و یک موشک آبی هستند. بال های موشک باعث می شوند به هنگام پرواز پایداری بیشتری ایجاد شود.