اخبار موسسه، مقالات، مقاله علمی، هوش و خلاقیت
یک بام و دو هوای ثبت اختراع
آوریل
این روزها ثبت اختراع هم مثل جراحی زیبایی تب و تاب خاصی دارد. سن ملاک نیست، مهم داشتن ایده ای نو با چاشنی خلاقانه است. بیشتر این تب و تاب ها با قوانین دست و پاگیر و بروکراسی اداری سنگین به یکباره فروکش می کند و دردی بزرگ و سنگین در سینه آنان می نشاند.
این روزها ثبت اختراع هم مثل جراحی زیبایی تب و تاب خاصی دارد. سن ملاک نیست، مهم داشتن ایده ای نو با چاشنی خلاقانه است. بیشتر این تب و تاب ها با قوانین دست و پاگیر و بروکراسی اداری سنگین به یکباره فروکش می کند و دردی بزرگ و سنگین در سینه آنان می نشاند.
این روزها ثبت اختراع هم مثل جراحی زیبایی تب و تاب خاصی دارد. سن ملاک نیست، مهم داشتن ایده ای نو با چاشنی خلاقانه است. بیشتر این تب و تاب ها با قوانین دست و پاگیر و بروکراسی اداری سنگین به یکباره فروکش می کند و دردی بزرگ و سنگین در سینه آنان می نشاند.
مصطفی حدادی، مخترعی است که ۲۵ ـ ۲۴ سال درباره آب و فیزیک آب تحقیقات کرده و صاحب سه ایده پمپ هیدرولیک و هیدرو موتور، جذب انرژی عنکبوتی از امواج دریا و نیروگاه برقابی با نیروی آب و جاذبه است.
او کمتر بها دادن به طرح های داخلی از سوی دولتمردان را از مشکلات اساسی و مهم مخترعان عنوان کرد و گفت: متاسفانه بیشتر دولتمردان ما سراغ طرح های ۴۰ سال پیش می روند و آنها را خریداری و در کشور اجرایی می کنند و تحقیقات کشورهای دیگر را طرح های به روز می بینند. مثلا من طرحی به نام نیروگاه بادی دارم که یکی از آنها توانایی ۵۰ نیروگاه ملخی را دارد. سازمان انرژی های نو اصلا حاضر نشد درباره آن حرف بزند و جلسه ای در این خصوص بگذارد، اما میلیاردها تومان هزینه برای عملی کردن و ساخت نیروگاه های ملخی فراموش شده ۵۰ ـ ۴۰ سال پیش دنیا می کند. طرح پمپ رودخانه ای را هم که ساختم به همین درد مبتلا شد.
وی، نداشتن سیاستی مناسب برای تفکیک مخترعان را یکی دیگر از مشکلات مخترعان دانست و افزود: همچنین متاسفانه هم اکنون بیش از ۹۰ درصد مخترعان، مبتکران و نوآورانی که به اداره ثبت اختراع رجوع می کنند، اغلب به دنبال افتخارات دنیوی پوچ هستند. این جماعت باعث می شوند مخترعان و محققان واقعی اصلا نتوانند به اداره ثبت ورود پیدا کنند یعنی همه مخترعان درجه ۱، ۲، ۳ و… در یک صف هستند؛ محقق اصلی در ته صف ایستاده و برخی افراد که اصلا نباید به این صف ورود پیدا کنند، ورود پیدا کرده اند.
وی با اشاره به تفاوت حمایت کشور های پیشرو از مخترعان با کشورمان گفت: هم اکنون کشورهایی که در پیشرفت حرف اول را می زنند، بودجه تحقیقاتشان بخش بزرگی از بودجه کشورشان است و در راس آن محققان از این بودجه استفاده می کنند. در این کشور محقق هیچ وقت پول نمی بیند، اما تمام امکانات رفاهی و آزمایشگاهی لازم برای تحقیق آنان فراهم می شود. برای این تحقیق سمت و سو یافته ۲۰ تا ۳۰ نفر استخدام شده اند تا خواسته های محقق را برآورده و در کمترین مدت قطعات مورد نیاز او را فراهم کنند. در حالی که من مخترع در کشور باید برای تهیه یک پیچ دنده خاص یک هفته در سطح تهران بچرخم تا شاید قطعه مورد نیاز را پیدا کنم.
وی تصریح کرد: یکی از قوانین معاونت علمی ریاست جمهوری این است که به نخبگان سطح ۲ حدود ۸۰ میلیون تومان وام مسکن ارائه شود. این نوع حمایت چون جهت استاندارد و درستی ندارد، خود به اهرم باز دارنده ای تبدیل می شود زیرا وقتی به یک نخبه سطح ۲، ۸۰ میلیون تومان وام مسکن دادند، باید خودش هم حداقل ۲۰ میلیون تومان از آشنایان و دوست و همسایه قرض کند تا شاید بتواند یک آپارتمان ۶۰ ـ ۵۰ متری در یکی از مناطق جنوبی تهران تهیه کند.
انجام کارهای تحقیقاتی در کشور هدفمند نیست
شاهین گوانجی، مخترع ایرانی، دارنده ۱۲ مدال برتر جهانی نیز ثبت نشدن اختراعات به صورت جهانی را از دیگر مشکلات مخترعان عنوان کرد و گفت: متاسفانه هم اکنون به دلیل این که کشور ما عضو کنوانسیون PCT نشده، اختراع ها به صورت ملی و نه بین المللی ثبت می شود؛ بنابراین زمانی که طرحی در رسانه یا مقاله ای در مجمع جهانی مطرح می شود یا مخترعی در جشنواره بین المللی شرکت می کند، طرح او براحتی به سرقت علمی می رود و در کشوری دیگر به نام فرد دیگری ثبت جهانی می شود.به گفته وی، اکنون ۹۰ درصد کشورهای دنیا عضو این کنوانسیون هستند و اختراعاتشان به صورت بین المللی ثبت می شود، اما ایران با داشتن ۲۰هزار اختراع ملی هنوز به صورت رسمی عضو این کنوانسیون نشده است.
وی افزود: بهترین راه حل این مساله برقراری تعامل و ارتباط مستقیم ایران با سازمان جهانی مالکیت معنوی تحت عنوان وایپو «wipo» است.گوانجی یادآور شد: یکی دیگر از مشکلات مخترعان، نداشتن سامانه ای تحت عنوان اختراعات برای جستجو و نیازسنجی طرح های پژوهشی در کشور است تا مثلا دانشجو و پژوهشگر مقطع دکتری برای ارائه کارهای تحقیقاتی اش نیازسنجی کند و طرحی متناسب با نیاز منطقه خاص کشور ارائه دهد. وی اظهار کرد: متاسفانه اکنون انجام کارهای تحقیقاتی در کشورمان هدفمند نیست و بیشتر کار تحقیقی هر پژوهشگر و مخترعی متناسب با نیاز داخلی کشورمان نیست؛ همین مساله باعث می شود بودجه های تحقیقاتی زیادی دور ریخته شود.
طرح هایی که با پارتی بازی حمایت می شوند
نیره محمدزاده، مخترع جوان هجده ساله تبریزی است. او سال گذشته برای اولین بار در کشور توانست با ایده ای خلاقانه (سنسور هوشمند دودکش بخاری) راه حلی برای مرگ با منواکسیدکربن در فصل سرما پیدا کند.
این مخترع جوان نیز حمایت نشدن از سوی مسئولان را از مهم ترین مشکلات مخترعان عنوان کرد و درخصوص مشکلات خود گفت: متاسفانه در آذربایجان شرقی کمترین حمایتی از مخترعان نمی شود. پارک علم و فناوری استان آذربایجان شرقی هم عملا راکد است. بیشتر طرح های حمایت شده این پارک هم به واسطه روابط است. همچنین حمایت بنیاد نخبگان برای افرادی مثل من فقط تعلق وام است که باز پرداخت آن هم همراه با مشکلاتی خواهد بود.
وی درباره مشکلات بخش صنعت افزود: متاسفانه بخش صنعت هم نه تنها هیچ کمکی به مخترعان نمی کند، بلکه باعث دلسردی و آزرده خاطری بیشتر می شود؛ مثلا برخی شرکت ها برای این طرح من پیشنهادهای عجیب و غریبی دادند، هر کدام می خواستند نفعی از طرح من ببرند به عنوان مثال یک شرکت به من پیشنهاد کرد با پرداخت ۶۰ میلیون تومان امتیازم را به آنان بفروشم تا این طرح به تولید انبوه برسد.
وی تصریح کرد: به نظر من باید برای دانش آموزانی که اختراعی در سن کم به ثبت رسانده اند، سهمیه ای در دانشگاه ها تعلق بگیرد و امتیاز ویژه تری برای آنان نسبت به دیگر افراد عادی به وجود آید تا راه ثبت دیگر اختراع ها و ایده های این مخترعان هموارتر شود.
وی یادآور شد: متاسفانه هم اکنون یکی از امتیازهایی که برای محصلان مخترع قائل شده اند، این است که پس از قبولی در کنکور، درصدی تخفیف در شهریه دانشگاه آنها داده شود که به نظر من هیچ فایده ای هم ندارد.
منبع:http://www.aftabir.com/
